دراغوش که میگیرم انقدر ارام میشوم

که فراموش میکنم بایه نفس بکشم

بیاتابریزیم تواستکانی چای 

برای من زندگی ام رابه پاتوبریزم 

حرفات شبیه برف اند

ان برف هایی بی موقع که نزدیک بهاری می بارد وفقط جان شکوفه های درختان رامی گیرد 

اگر بیایی این خون دل خوردنهاتلافی 

نمیکنم انقدر عاشقت میکنم که دیگر

هرگز بروی عشقم

پشت این ابرهاچشم ها گیرند

ومن کنار خنده هایت می مانم دراین دقایق 

دلتنگی هایی تازه جاباز شد دلتنگی هایی که می تونانند 

ادم راخفه کند